Magnús Smári Smárason

Í sextán ár starfaði ég í neyðar- og viðbragðstþjónustu á Íslandi. Starf mitt snerist sjaldan um hetjudáðir. Það snerist um að vera til staðar – af æðruleysi og mannúð – þegar fólk þurfti mest á hjálp að halda. Allt frá nístandi sorg til gleðinnar sem fylgir nýju lífi, kenndi þetta starf mér auðmýkt, forvitni, seiglu og varanlega virðingu fyrir hinu mannlega ástandi.

Þegar ég lét af störfum var ég stoltur af þjónustu minni og þakklátur fyrir allt sem hún hafði kennt mér. Ég var reiðubúinn fyrir nýja tegund af skyldu – sem enn átti rætur sínar í þjónustu, en stóð frammi fyrir annars konar neyðarástandi.

Ég færði mig yfir í þekkingarvinnu: fyrst við eldvarnir, síðan tók ég stutt stopp í forystu stéttarfélags. Það var um það leyti sem GPT kom fram – og þá small eitthvað. Ég stökk á bólakaf og fór síðar í nám í „low-code" gagnafræði við Oxford, þar sem ég kynntist Ajit Jaokar, sem varð bæði leiðbeinandi minn og samstarfsmaður. Síðan þá hef ég haldið fyrirlestra á námskeiðum um gervigreind í Oxford og á AI Summit ráðstefnunni, skrifað fjölda greina um gervigreind í íslenska fjölmiðla og árið 2025 varð ég verkefnastjóri gervigreindar við Háskólann á Akureyri.

Þetta hefur ekki verið auðvelt ferðalag, en það hefur verið merkingarbært. Undir öllum kóðanum og stjórnsýslunni snýst vinna mín enn um fólk. Hvort sem er í ringulreið sjúkrabílsins eða í flóknu umhverfi innleiðingar á gervigreind, er markmið mitt hið sama: að hjálpa fólki að blómstra.

Við stöndum frammi fyrir tæknilegri flóðbylgju. Von mín er að hjálpa öðrum að fóta sig í henni – með því að nota gervigreind ekki til að koma í staðinn fyrir það sem gerir okkur mannleg, heldur til að vernda það og styrkja. Besta meðferðin byrjar alltaf á þessu: Meðhöndlaðu sjúklinginn, ekki skjáinn.